de klok tikt angst in haar gezicht
verlaten op een bed van spijkers
zonder koppen
er is een gordijntje langs haar ogen gestikt
om haar te verschuilen voor
de wijzers
haar handen gebald als een vuist
om kracht in te bewaren
bloemen op haar kamer staan in spraakwater
om te vertellen dat haar hart
net zo sterk is
0 reacties:
Een reactie posten